تعمق بر خدا: از اندیشه ها در تنهایی توسط کشیش 'توماس مرتون' (گیاهخوار)، قسمت ۲ از ۲

هر چیزی فرای کنترل ما میتواند از نظر اخلاقی مراقبه موثر را برای فرد غیر ممکن میکند. در آن صورت، ایمان و نیت خیر کافی اند. اگر شخصی واقعا تلاشی خالصانه و صادقانه برای روی به خدا کرن داشته و به نظر بیاید که اصلا نمیتواند عقلش را متمرکز کند، آنوقت این تلاش باید مراقبه محسوب شود. یعنی خدا، با رحمت خود، تلاشهای ناموفق ما را به جای مراقبه واقعی میپذیرد. گاهی پیش می آید که این درماندگی داخلی نشانه پیشرفت واقعی در زندگی درونیست- چراکه باعث میشود بیشتر و کاملتر و با آرامش بیشتر به رحمت خدا تکیه کنیم.

"چشم"ی که به حضور او باز میشود در مرکز خود فروتنی ما قرار دارد، در خود قلب آزادیمان، در خود عمق طبیعت معنویمان. مراقبه باز کردن این چشم است."

که زندگی و نیرویمان از او ناشی شده، که هم در زندگی و هم در مرگ کاملا به او بستگی داریم، که تمام دوره زندگی مان را از پیش میداند و طبق برنامه مشیت بخشنده و خردمندانه او پیش میرود؛ که زندگی با تصور وجود نداشتن او، زندگی برای خودمان، توسط خودمان پوچ است؛ که تمام برنامه هایمان و جاه طلبیهای معنوی بی فایده اند مگر از طرف او آمده و به او و آن ختم شود، در انتها، تنها چیزی که مهم است شکوه